انسان ها از کلام خود شناخته می شوند.از کلام تو بر تو حکم می شود.پس همیشه مواظب کلام هایی که از زبان ما خارج می شود باید باشیم.کلام با هر چه انرژی در بدن ما موجود می باشد از درون ما خارج می شود و به عالم هستی می رود و هیچ گاه بی ثمر باز نمی گردد.

چون ارتباط ما با همه محیط اطرافمان با کلام است وای کلام تو را دوست دارم که هر انچه در درون من است به خالقم می رسانی و مرا به این اعتقاد می رسانی که خالقم مرا می شنود و من با کلام است که ستایش می کنم و شاکر خداوند هستم و نام خداوند است که تمام وجودمان را به ارامش می رساند.کلام ما را به اوج واقعیت می برد.کلام جاری شدن تمام درون به بیرون است و از انچه که بیرون می اید ما در زندگی مان ان را را خواهیم دید.

کلام می تواند ما را به اوج افلاک ببرد و همین کلام را اگر از راه نادرست به کار ببریم،می تواند ما را تا قعر فلاکت و تباهی ببرد.وما را به نیستی و نابودی بکشاند و بدانیم نیروی حاصل از کلام ما نیرویی است که عالم هستی را طی می کند و دوباره به ما باز می گردد.پس باید در مورد کلامی که می خواهد از دهانمان خارج شود،بسیار اندیشه کنیم و بدانیم باز گشتنش به زندگی خودمان است.صفحه70 کتاب اشتی با خدا.بقیه مطلب در پست بعدی.یاعلی